وقتی شروع کردم به نوشتن می‌خواستم بگم هیچ‌کس بدون برنامه‌ریزی تصمیم به سفر نمی‌گیره و وارد مسیر نمی‌شه، ولی یهو یادم اومدم بهترین سفرهای عمرم دقیقا همون سفرهایی بودن که بدون برنامه قبلی، با رفقا، زدیمه دل جاده و صبح چشم باز کردیم و دیدیم تو ساحل نوشهر، میدون شهرداری رشت یا کنار سی و سه پلی‌م. به خودم گفتم: خب چه کاریه؟ چرا یه چیزی بگم که خودم بهترین تجربه‌های سفرم باهاش رقم خورده و بگم نباید چنین کرد و چنان کرد؟
